Anarĥiismo (A. Borovoj) - Anarchism

 

"No social ideal, from the point of view of anarchism, could be referred to as absolute in a sense that supposes it’s the crown of human wisdom, the end of social and ethical quest of man." Alexei Borovoj Anarchism, 1918.

Alexei Borovoi was a Russian Anarchist, teacher and writer. Born in 1875 he spent much of his life articulating an individualist anarchism and giving lectures on anarchist thought. During the Russian Revolution he remained active and was a founding member of the Unions of of Workers of Intellectual Labour, a union for doctors and teachers and the Union of Ideological Propaganda of Anarchism a group whose purpose was the spreading of Anarchist ideas. He edited both organisations newspapers.

The Bolsheviks shut both organisations down, Borovoi continued to teach until 1922 when he was stripped of his professorship and banned from teaching. In 1929 he was arrested and exiled to Vyaltka, he spent the last years of his life in minor clerical posts. He died in 1935. 

In his time Borovoi was a very popular figure in Russia, university students lodged a mass petition for an intellectual debate on Anarchism vs Marxism with Borovoi representing the Anarchists, while Bhukarin and Lunarchasky were to be his opposition. The debates never happened though as the Bolshevik central government cancelled them. Unfortunately in our present time and Anglocentric world Borovoi is an obscure figure, there are only scraps of information about him, the Esperanto wikipedia has more information than then the English language entry, and I can find just one short piece by him on the Anarchist library, Anarchism and Law, so I hope translation of this short piece (not to be confused with the book of the same name) will help correct that in a small way.

Anarĥiismo (A. Borovoj)

Anarchism by A. Borovoj.

 

Is there in the sphere of modern socio-politics and ideas an idea as indefinite, contradictory and at the same time exciting to all, as anarchism? 

Here, full of irresistible attraction, here full of terror and disgust, the synonym of perfect harmony and fraternal unity, the symbol of the destruction of faith and fratricidal infighting, the triumph of freedom and justice, the feast of unbridled passions and arbitrariness, anarchism stands as a great enigma, stirring by its name immense feats of human love and explosions of obscure [2] vile passions, all are called the same.

And anarchism, affirming freedom, fighting against any form of despotism, regardless of the mask it hides behind, cannot but rise up against the excessive distortions of it, against the identification of revolutionary creation with the destruction of faith, of anarchic rebellion with the abominable dance of savages. Where do these arbitrary contradictory understandings of anarchism come from?

1-e. No socio-political thought can fit neatly into ready-made, finished formulas. Life is so full, elastic, and versatile that no dogma can forge chains can forge chains to restrain freedom of expression for long. It elementally outgrows the most fearless inventions of the wise, it puts aside the experienced, the old, buries the laws and theories, disregarding their logical harmony and the perfection of their constructions.

2-e. Despite the general conviction, the socio-political vivid idea is not so much the fruit of abstract speculations, the truth obtained through "reason", as the object of belief, conditioned by the profound originality of an individual.

In every human being, and the richer the individuality, the more strongly it manifests itself as an ever-living tendency towards the acceptance and understanding of definite truths. It may be modified according to time and place, environment, fashion, but the psychophysical originality of the individuality is its main source. Not expressed in terms of logic, it stands behind external argumentation and it decides the matter.

 The citizen of modern cultural society can freely, handily, draw from the rich treasury of human thought. Various worldviews, hostile and close to each other, are equally presented with great brilliance and talent, and despite all this, in addition to the external, obvious for all reasons, there are the internal, inconsiderable, powerfully drawing us to the acceptance and confession of one truth and to the equally passionate denial of the other. Never before has one religious teaching, one philosophical system, one socio-political institution united all people. This is impossible and unnecessary. Namely, this absence in humanity of one faith is the best evidence of the multifaceted nature of human nature and at the same time - the hopelessness of the claims of an individual, party, class, state, nation, to say - the whole truth.

 3-e. Anarchism has not yet had historical experience. One can speak of the history of anarchist thought, of the history of anarchist groups, communities, and individual attempts, but it is premature to speak of the social experience of anarchism. Conservatism and liberalism, as forms of socio-political thought, have deep living roots.

 They were not born of the cabinet meditations of scientists, nor of the disputes of progressive circles, but of real life interests. From the stage of separate attempts they had long since passed into the form of practical experience, had defined the politics of classes, had more than once taken the destinies of nations into their own hands; in a word, they had a long and complicated history.

 In the last half of the 19th century we can already speak not only of socialist vision, but also of socialist practice. The theoretical demands of Socialism began to be embodied in the real politics of the proletariat. And now we already have extensive socialist experience, because under the banner of socialism the ranks of modern workers' parties are being founded.

 Anarchism was not yet a real policy.
Separate pages of the International, small circles, colonies of intellectuals and some facts from the history of the workers' and especially peasant movement, that is all that can be called a particularly anarchist experience. The traditional aversion to "organization" and "collective discipline" has slowed down anarchism from playing a significant role in the development of the workers' movement. Anarcho-syndicalism is the phenomenon of recent years and in the history of anarchism it has opened a completely new page.

 4-e. Finally, one must pay attention to the abnormality, both of anarchist thinking itself, and of anarchist behavior. The socio-political philosophy of liberalism and socialism is based on the experience of a defined legality. The birth and development of class consciousness for them are the results of defined historical premises.

 On the contrary, anarchism, despite the proclamations of its leaders - Bakunin, Kropotkin and others - has always been outside historicism, being in its sociological concepts a methodology inherited from the rationalist teachings about "natural man", "state of nature", "natural law". In its assertions, society did not have an independent existence; it is a mechanical aggregate of free, self-defining "individuals".

 Anarchism was not and until recently did not claim to be the philosophy of any class. It was a philosophy of the creatively self-defining individual. It knew no formulas that bound the individual, acknowledging for everyone the unrestricted right of criticism.

 Hence the boundless diversity of statements of particular shades, currents in anarchism or even of particular anarchists, which with difficulty allows us to establish at least general lines of the worldview common to all of them.
But as for the "rules" of conduct, in fact, up to now there have been and are absent.
These are the general causes that have slowed down and that still continue to slow down the recognition of the nature of anarchism and the establishment of its constitutional recognitions.

Alexei Borovi 1924. 

 

 

Anarĥiismo
De A. Borovoj [1]

Ĉu estas en la sfero de l’modernaj socie-politikaj kaj ideoj ideo tiom nedifinita, kontraŭdireca kaj samtempe ĉiujn emociiganta, kiel anarĥiismo ?
Jen plena de nekontraŭstarebla allogo, jen plena de teruro kaj abomeno, la sinonimo de l’perfekta harmonio kaj frata unuiĝo, la simbolo de fi-detruado kaj fratmortiga batalado, triumfo de libereco kaj justeco, festenado de senbridigitaj pasioj kaj arbitreco, la anarĥiismo staras kiel granda enigmo agitanta kaj per ĝia nomo oni samnomas grandegajn heroaĵojn de homamo kaj eksplodojn de obskuraj [2] malnoblaj pasioj.
Kaj anarĥiismo konfirmanta la liberecon, batalanta kontraŭ iu ajn formo de despotismo, sin ŝirmanta per iu ajn masko, ne povas ne ekstari kontraŭ troegaj kripligoj de ĝi, kontraŭ samsencigo de l’revolucia kreado kun fi-detruado, de l’anarĥia ribeleco kun abomenega dancado de sovaĝuloj.
De kio devenas tiuj arbitraj kontraŭdiraj komprenadoj de anarĥiismo ?
1-e. Ĉiu socie-politika penso ne enmetiĝas tutece en la pretajn, finitajn formulojn. La vivo estas tiel plena, elasta, diversflanka, ke neniuj dogmaj katenoj povas kunforĝi por-longe la liberecon de ĝiaj celadoj. Elementece ĝi superkreskas la plej maltimajn elpensaĵojn de l’saĝeguloj, ĝi demetas la travivitaĵon, la malnovan, entombigas la leĝojn kaj teoriojn, malatentante ilian logikan harmonieco kaj perfektecon de iliaj konstruoj.
2-e. Spite la ĝenerala konvinko, la socie-politika vividearo estas ne tiom la frukto de l’abstraktaj spekulativoj, la vero, akirita per « racio », kion la objekto de l’ kredo, kondiĉata de l’profunda originaleco de individuo.

En ĉiu hom-estaĵo, kaj ju pli riĉa estas individueco, per des pli granda forto tio montriĝas ĉiam vivas emiĝo al la akcepto kaj kompreno de l’difinitaj veroj. Ĝi povas esti modifata laŭ la tempo kaj loko, medio, modo, sed psikofizika originalec’ de l’ individueco, estas ĝia ĉefa fonto. Ne esprimata en la terminoj de l’ logiko ĝi staras post la ekstera argumentado kaj ĝi decidas la aferon.
La civitano de l’ kultura socio moderna povas libere, plenmane ĉerpi el la riĉegaj trezorujoj de l’homa penso. Diversaj mondkomprenoj, malamikaj kaj proksimaj unu de alia estas egale prezentitaj kun granda brilo kaj talento kaj malgraŭ ĉio-ĉi, krom la eksteraj, evidentaj por ĉiuj kaŭzoj, estas la internaj, neprikonsidereblaj, potence nin tirantaj al la akcepto kaj konfeso de unu vero kaj al la same pasia malkonfeso de l’alia. Ankoraŭ neniam, unu religia instruo, unu filozofia sistemo, unu socie-politika institucio kunigis ĉiujn homojn. Tio estas neebla kaj malbezona. Nome tiu-ĉi malesto en la homaro de unu kredo estas la plej bona atestilo de multfaceteco de l’homnaturo kaj kune -senespereco de l’pretendoj de individuo, partio, klaso, ŝtato, nacio, diri- la tutan veron.
3-e. Anarĥiismo ankoraŭ ne havis historian sperton. Oni povas paroli pri historio de l’anarĥia penso, pri historio de l’anarĥiaj grupoj, kolonioj, apartaj ekprovoj, sed pri socia sperto de anarĥiismo paroli estas antaŭtempe. La konservatismo kaj liberalismo, kiel formoj de l’socie-politika pensado, havas profundajn vivajn radikojn.
Ne kabineta meditado de scienculoj, ne disputoj de l’progresemaj rondoj ilin naskis, sed realaj vivinteresoj. El stado de l’apartaj ekprovoj ili jam delonge transiris en la formon de praktika spertado, difinis la politikon de klasoj, ne unufoje prenis en siajn manojn la sortojn de l’nacioj ; unuvorte havis longan implikitan historion.
En lasta duono de 19a jarcento ni jam povas paroli ne nur pri socialisma vididearo, sed ankaŭ pri socialisma praktiko. La teoriaj postulaĵoj de Socialismo komencis enkorpiĝi en la reala politiko de l’ proletariaro. Kaj nun ni jam havas grandan socialisman spertadon, ĉar sub flago de socialismo fondiĝas la vico de l’modernaj laboristaj partioj.
Anarĥiismo ankoraŭ ne estis reala politiko.
Apartaj paĝoj de Internacio, rondetoj, inteligentulaj kolonioj kaj iuj faktoj el la historio de laborista kaj precipe kamparana movado, jen ĉio, kion oni povas nomi precipe anarĥiisma spertado. La tradicia abomenado al la « organiziteco » kaj « kolektiva disciplino » malakcelis al la anarĥiismo ludi iom atentindan rolon en la disvolviĝo de laborista movado. La Anarĥii-sindikalismo estas la fenomeno de lastaj jaroj kaj en la historio de l’anarĥiismo ĝi malfermis tute novan paĝon.
4-e. Fine, oni devas atenti la malnormalecon, kiel de l’anarĥiista pensado mem, tiel de l’anarĥiista konduto. La socie-politika filozofio de l’liberalismo kaj socialismo baziĝas sur la konfeso de l’difinita laŭleĝeco. La naskiĝo kaj disvolviĝo de l’klaskonscio por ili estas rezultaĵoj de l’difinitaj historiaj premisoj.

Male, la anarĥiismo eĉ malgraŭ la proklamoj de ĝiaj gvidantoj -Bakunin, Kropotkin kaj aliaj- ĉiam estis ekster historiismo, estante en siaj sociologiaj konceptoj metodologia heredanto de l’racionalismaj instruoj pri « natura homo », « natura stato », « natura juro ». En ĝiaj asertoj la socio ne havis memstaran ekzistadon ; ĝi estas mekanika agregato de liberaj, sindifinantaj « individuoj ».
La anarĥiismo ne estis kaj ĝis lasta tempo ne pretendis esti la filozofio de iu klaso. Ĝi estis filozofio de l’kreece sindifinanta individuo. Ĝi ne sciis devigantajn la individuon formulojn, konfesante por ĉiu neniel limigitan rajton de kritiko.
Pro tio estas tiu senlima diverseco de l’deklaroj de apartaj nuancoj, fluoj en la anarfiiismo aŭ eĉ de apartaj anarfiiistoj, kiu kun la penego lasas starigi kvankam ĝeneralajn liniojn de l’komuna por ĉiuj ili mondpririgardo.
Sed koncerne la « regulojn » de l’konduto, fakte ĝis nun tiuj ne estis kaj malestas.
Jen la ĝeneralaj kaŭzoj malakcelintaj kaj kiuj ankoraŭ daŭras malakceli la ekkonon de l’naturo de anarĥiismo kaj starigon de ĝiaj konstituciaj rekonigiloj.

Tradukis el rusa lingo A. Pikilhavski (2333).
Sennacieca Revuo n° 4 (45) Januaro 1924, p. 9.